چه درونم تنهاست...

می روم بالا تا اوج ،من پر از بال و پرم
راه می بینم در ظلمت،من پر از فانوسم
من پر از نورم و شن
و پر از دار و درخت
پرم از راه ، از پل ، از رود ، از موج
پرم از سایه ی برگی در آب
چه درونم تنهاست  …

                                                                            (سهراب سپهری)